Tradycje piernikarskie w Paczkowie
Tradycje piernikarskie są jednymi z najstarszych elementów kultury Śląska, a ich korzenie sięgają czasów pogańskich. Śląscy piekarze, a potem wyspecjalizowani mistrzowie piernikarstwa wytwarzali początkowo ciasto produkowane na bazie miodu, a w wiekach następnych typowe pierniki z żytniej maki, miodu i niezbędnych przypraw korzennych pochodzących z dalekich krajów.
Na wiekową tradycję piernikarską wskazują zarówno zachowane formy piernikarskie (klocki piernikarskie) z określonymi motywami zdobniczymi, prawa i przywileje cechowe, a nawet receptury stanowiące często przekazywaną przez wieki tajemnicę cechu.
Odbiorcami pierników, aż po wiek XVIII były głównie warstwy zamożne, a pierniki spożywane były przez cały rok i nierzadko stosowane w celach medycznych. Z uwagi na ceny stosowanych przypraw stanowiły wykwintny smakołyk. Dopiero gdy od XIX wieku gdy drogi miód zastąpiono tanim syropem cukrowym pierniki stały się dostępne wszystkim i sprzedawano je na jarmarkach, targach i odpustach. Pierniki były też podarunkiem, pamiątką przywożoną często z pielgrzymek i ozdobą, stanowiąc element obrzędowości ludowej.
Największy rozkwit piernikarstwa na Śląsku przypada na XVII i XVIII w., a jego głównymi ośrodkami były Wrocław, Nysa i Świdnica.
W tymże to okresie w Paczkowie piernikarstwem trudnili się Franz i Franziska Paczowscy, którzy zasłynęli na Śląsku ze znakomitych pierników, wykonywanych z odpowiednio wyrobionego ciasta, dojrzewającego i fermentującego przed wypiekiem przez okres co najmniej roku.
Owi paczkowscy piernikarze należeli do ludzi bogatych i hojnych. W naszym mieście ufundowali dwie budowle: kamienny krzyż na pamiątkę oblężenia miasta przez wojska austriackie generała Ernsta von Laudona, stojący po dziś dzień przy ul. Armii Krajowej (ogródek Centrum Rehabilitacji Medex) oraz chrzcielnicę, która znajduje się w kościele parafialnym w Paczkowie.